فیلم کودک ساخته نشد

به گزارش دی ال فارس، فیلم کودک ساخته نشد اما جشنواره کودک و نوجوان برگزار می‌شود! با وجود آنکه در پیک سال اخیر در حوزه کودک و نوجوان فیلم‌های مهمی تولید نشده، جشنواره کودک به روال هر سال و بدون توجه با ظرفیت موجود، بار دیگر برگزار می‌شود؛ رویدادی که می‌توان به جای برگزاری هر ساله، هر چهار یا پنج سال برگزار کرد تا دست‌کم چند فیلم تازه برای رقابت باشد و این جشنواره موضوعی کارکرد حداقلی پیدا کند و در سال‌هایی که این جشنواره برگزار نمی‌شود، اعتبارات آن صرف تولید فیلم کودک شود.
به تازگی مدیران سی و دومین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان طی احکامی از سوی دبیر جشنواره کودک و نوجوان معرفی شدند. علیرضا تابش در چند سال اخیر نشان داده بر خلاف تصور اولیه جزو مدیران قابل دفاع در سینمای ایران است و از این منظر تغییرات رخ داده در رأس جشنواره فیلم کودک و نوجوان قابل توجه است اما مسأله اصلی، ماهیت برگزاری این جشنواره سالیانه است که رویکردی منطقی در ساختار سینمای ایران محسوب نمی‌شود. سی و یکمین جشنواره کودک و نوجوان که سال گذشته برگزار شد، سه میلیارد و هشتصد میلیون هزینه داشت و مقایسه این رقم برای جشنواره‌ای که عملاً فرمالیته بوده با هزینه جشنواره ملی فیلم فجر و جشنواره جهانی فجر که هریک در حدود پنج میلیارد تومان بوده، نشان می‌دهد این جشنواره بی‌حاصل همواره گران نیز برگزار شده و آنچه به عنوان هزینه‌های میزبانی بر دوش برخی استان‌های کشور گذاشته می‌شود، عملاً تحقق نمی‌یابد و هزینه روی دوش اقتصاد کوچک سینما قرار می‌گیرد. فیلم کودک ساخته نشد اما جشنواره کودک و نوجوان برگزار می‌شود! این وضعیت انگیزه‌های بیشتری به وجود آورده که این مطالبه مطرح شود تا جشنواره فیلم کودک و نوجوان به جای برگزاری سالیانه در بازه چهار یا پنج ساله و به عنوان فرصتی برای ارزیابی تولیدات مرتبط که در این دوره زمانی قابل توجه ساخته شده، تلقی شود. سوابق نشان می‌دهد در یک بازه پنج ساله، شاهد تولیدات نه چندان زیادی در حوزه کودک و نوجوان هستیم که ظرفیت ارزیابی در یک دوره را دارند؛ اما اینکه تصور کرد همین ظرفیت در یک بازه کوتاه مدت یک ساله وجود دارد، چندان ارزیابی منطقی نیست و از این منظر باید در آن تجدیدنظر کرد. اگر همین بودجه ۳.۸ میلیارد تومانی که هزینه برگزاری دوره پیشین جشنواره فیلم کودک شده بود، صرف تولید دو یا سه فیلم باکیفیت در حوزه کودک و نوجوان می‌شد، امسال فرصت رقابت چند اثر وجود داشت و قاعدتاً اگر در یک دوره چهار یا پنج ساله، این منابع صرف تولید دو یا سه فیلم شود، هر پنج سال با جشنواره‌ای مواجه هستیم که در آن تعداد قابل توجهی فیلم در حوزه کودک و نوجوان فعالند و بسیاری از اهالی رسانه نیز مشتاق خواهند بود به جای آنکه از این جشنواره به عنوان فرصتی برای سفر تفریحی به اصفهان استفاده کنند، در سالن‌های سینما، فیلم کودک و نوجوان تماشا کنند. بنیاد سینمایی فارابی هم توان فعال کردن تولید را دارد و هم می‌تواند با مقابله موثر با فشارهای برخی استان‌ها برای میزبانی جشنواره کودک و نوجوان بدون پرداخت هزینه‌ها که این رویداد را به جای رویداد ملی به یک رویداد استانی پرهزینه و اتفاقی حاشیه‌ای تقلیل داده، این رویداد را به تهران بازگرداند و در معرض پوشش خبری گسترده و در مسیر کاهش هزینه‌های غیرضروری قرار دهد. پردیس‌های مدرن تهران با هزینه ۱۵۰ تا ۳۰۰ میلیون تومان می‌توانند میزبان جشنواره‌ای باشند که در دوره پیشین نزدیک به نیم میلیارد تومان هزینه انتقال مهمانانش به اصفهان شده است!
  به عبارت ساده‌تر می‌توان جشنواره کودک و نوجوان را از یک رویداد تشریفاتی با پوششی در حد یک جشنواره موضوعیِ دست‌چندم با هزینه‌های ملی، با بازگرداندن به پایتخت و برگزاری در نوبت‌های چند ساله و رونمایی از تولیدات باکیفیت تازه در هر دوره، به رویدادی مهم تبدیل کرد که رسانه‌ها برای پوشش آن صف بکشند. البته شاید نتوان برای این دوره چنین انتظاری داشت، چون بخشی از امور اجرایی این دوره پیش رفته، اما چنین به نظر می‌رسد که بازنگری در این سطح برای دوره‌های آتی راهگشا خواهد بود.